Το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου θρηνεί την απώλεια του Γιώργου Ανδρονίδη. Του Γιώργου μας. Μπορεί οι περισσότεροι να γνώριζαν τον Γιώργο ως τον ιδρυτή και επί σειράς ετών πρόεδρο της ομάδας, αλλά για εμάς ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο. Δεν ήταν μόνο το ταλέντο και η διαύγειά του, οι μοναδικές θεατρικές ικανότητές του, η ειλικρίνειά του - ακόμα και επί σκηνής, οι γνώσεις και η εμπειρία ενός ανθρώπου που έζησε μια γεμάτη ζωή, η μεταδοτικότητα και η γλυκύτητά του. Αλλά ήταν και όλα αυτά μαζί. Μαζί με τον άνθρωπο που μάθαινε πρώτος τα λόγια του στις πρόβες, που περπατούσε 4 χιλιόμετρα τη μέρα όταν εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε μέχρι απέναντι, που κοκκίνιζε όταν "ξεφεύγαμε" στις πρόβες, που είχε το γνώθι σαυτόν, που μας εμπιστεύτηκε το "μωρό" του γνωρίζοντάς μας ελάχιστα, που ήταν πάντα εκεί να μας συμβουλεύει και να μας βάζει στο σωστό δρόμο, ο άνθρωπος που όλοι περιμέναμε να μας πει τη γνώμη του για τις πρόβες μας, εκείνος που ήταν χάρμα οφθαλμών να παρακολουθείς είτε σε ανάγνωση, είτε σε πρόβα, είτε πάνω στο σανίδι. Το αγαπημένο του σανίδι. Που μέχρι πριν 3 μήνες είχε την ανυπομονησία και την αγωνία ενός μικρού παιδιού για να ανέβει πάλι στη σκηνή και να παρουσιάσει τον μονόλογό του. Ο Γιώργος μας μπορεί να μην τα κατάφερε για μία τελευταία φορά, αλλά άφησε πίσω του βαριά κληρονομιά και ευχόμαστε να μπορέσουμε να την τιμήσουμε όπως της αξίζει. Γιώργο μας, σε ευχαριστούμε για όλα, σε αγαπάμε πολύ. Καλό σου ταξίδι.
No comments:
Post a Comment