Σκέψεις...

...πριν την πρεμιέρα του τελευταίου μας θεατρικού έργου, που εξέφρασε τόσο εύστοχα ο Γιάννης Δήμας στο άρθρο του newsville.

Και σκέψεις μετά την ντερνιέρα... εύστοχες ή μη, είναι βγαλμένες από μια ακόμα εμπειρία που μόλις τελείωσε. Προς το παρόν...

"Έχεις άγνοια κινδύνου" μου είχε πει μια ψυχή κάτι μήνες πριν. Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν. Έλεγα, δεν μπορεί, μάλλον δίκιο έχει. Αλλά δεν άλλαζε αυτό που αισθανόμουν. Εκ των υστέρων, κάποιος το ονόμασε εμπιστοσύνη. Και κατάλαβα ότι ήταν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Πέρασαν 2 χρόνια από την πρώτη σκέψη και τον πρώτο ενθουσιασμό. Όπως κάθε τέτοιο εγχείρημα, κι αυτό πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα. Καθυστερήσεις, αποχωρήσεις, προγραμματισμοί, επανα-προγραμματισμοί, ανταλλαγή μηνυμάτων, σκέψεις, ελπίδες, συναντήσεις, απογοήτευση, ενθουσιασμός, επιμονή, "άκου τι σκέφτηκα!", πείσμα, κουράγιο, αμφιβολία. Συναισθήματα άπειρα. Και μετά, μια σιγουριά. Μια σιγουριά που έδινε ώθηση, γέμιζε πάθος, έσβηνε κούραση και πλήρωνε με βλέμματα, χαμόγελα και προβληματισμό. Οι πρόβες γέμιζαν με συζητήσεις που αιωρούνταν στο δωμάτιο, με γέλια που ανεδείκνυαν τις κουρασμένες φάτσες μας, με δύσκολες αποφάσεις που γίνονταν εύκολα αποδεχτές, με εύκολες ιδέες που έπαιρναν δύσκολα ζωή, με "κοψίματα", με "πως θα το κάνω αυτό;", με "πωωπω, σήμερα ήσουν γαμώ!", με μεγάλες προσπάθειες, υποχωρήσεις, με λίγα νεύρα, με πολλά νεύρα, με πολύ φαί, πλάκες, συγκίνηση, αλκοόλ λευκό και σκηνικό μαύρο. Όλα αυτά και πολλά άλλα που δεν είναι δυνατόν θα μείνουν γραπτά,  έφτιαξαν το παζλ αυτού που θελήσαμε να περάσουμε 5 μέρες σε όσους ήρθαν. Δεν ξέρω αν νομίζετε ότι τα καταφέραμε. Ξέρω πως είμαι σίγουρη ότι τα καταφέραμε! Και παρέα με αυτά που είδατε, χτίσαμε κι άλλες αναμνήσεις, παράλληλες, από αυτά που δεν είδατε. Ένα χέρι που δεν έπρεπε να απλωθεί, ένα αγόρι που δεν έπρεπε να μείνει μέσα, ένα χερούλι που δεν έπρεπε να βγει, ένα σεντόνι που στεναχώρησε πολύ, ένα "δεν ξέρω" εκεί που δεν ήταν ποτέ, ένα "πέσιμο" στα σκηνικά που δεν έπρεπε να ακουστεί, ένα κλάμα που δεν φάνηκε ποτέ, ένα γέλιο που υπονοήθηκε, η "μικρούλα, ξανθή", το "να τον έχει να τον προσκυνάει", το "ιώδιο με το βαμβάκι", ο Δημήτρης που ήταν Χρήστος, η "έγκυος", ο ώμος που ακούει, το "τώρα είναι το κράξιμο;;;", το "σας αγαπώ", το "εμείς πιο πολύ!"…

Και ποτέ μη λες ποτέ. Θα σας ξανάβρω στους μπαξέδες. Κάποιους σίγουρα, αν όχι όλους. Και κάποιους καινούργιους, όπως κάθε φορά. Άλλη φορά. Διαφορετική. Πάνο, Μαρία, Λαέρτη, Δημήτρη, Εύη, Ελένη, Μάκη, Μελίνα, Σόνια, Έφη, Στέλλα, Έρη, Βάσω, Τομ, φιλιά. 

Γεωργία Νομικού